Czas na popping!

Popping – gdzie się narodził, kto go wymyślił i jak go tańczyć

Popping narodził się na Zachodnim Wybrzeżu Stanów Zjednoczonych wśród społeczności afroamerykańskiej, jednak z czasem zyskał popularność na całym świecie. Popping nazywa się czasem tańcem robota, choć to tylko jedna z technik.

John Kravic, zawody World of Dance

Popping: historia 

Przyjmujemy, że popping powstał w 1974 roku we Fresno w Kalifornii. Jego pomysłodawcami są  członkowie grupy Electric Boogaloos: dwóch braci Boogaloo Sama i Popin’ Pete’a, a także Skeeter Rabbita, Suga Popa i Mr. Wigglesa. Tak naprawdę trudno jednoznacznie potwierdzić, że to właśnie od nich się zaczęło, bo styl formował się już wcześniej.

Samego pojęcia "popping" po raz pierwszy użył w 1999 roku Popin’ Pete, zirytowany ciągłym myleniem poppingu z break dance’m. Różnica między poppingiem a break dance’m jest jednak duża: popping wymaga od tancerza pozostawania w pionie (poza rzadkimi momentami zejścia na kolana lub położenia się na parkiecie), a break dance opiera się głównie na ruchach w poziomie. Skąd akurat nazwa "popping"? Za każdym razem, gdy Boogaloo Sam wykonywał napięcie mięśni, wymawiał słowo "pop".

Popping: charakterystyka

Popping skupia się wokół technik zwanych „pop” (popping) lub „hit” (hitting), które oznaczają szybkie napięcia i rozluźniania mięśni tworzące efekt szarpnięcia (pop lub hit) na ciele poppera. Popping koncentruje się na specjalnych partiach ciała, tworząc warianty w rodzaju: pop arm (pop ręką), leg pop (pop nogami), chest pop (pop klatką piersiową), neck pop (pop szyją). Łącząc warianty, sprawiamy, że spięcia są bardziej wyraziste. Silniejsze popy zwykle pociągają za sobą popy dolnej i górnej części ciała jednocześnie.

Zwykle, popy przedstawia się w regularnych odstępach czasu w rytm muzyki, powoduje to, że taniec wydaje się bardzo rytmiczny i naturalny. Często łączy się go z zatrzymywaniem i przytrzymaniem pozycji tancerza przed zrobieniem popa. Wspólna technika przejść między pozycjami (pop+stop) nosi nazwę „dime stop”, mocno używana w bottingu, która zasadniczo oznacza kończenie ruchu nagłym zatrzymaniem („stopping on a dime”) po zrobieniu popa. 

Ruchy i techniki używane w poppingu generalnie skupiają się na ostrych kontrastach, od bycia robotem, przez sztywność i duże rozluźnienie do płynności. W przeciwieństwie do b-boyingu i ruchów wykonywanych w „parterze”, popping zawsze przedstawia tancerza w pozycji stojącej (z nielicznymi wyjątkami, kiedy to tancerz schodzi do parteru na kolana, lub jeszcze rzadziej, gdy kładzie się on cały na parkiecie, by wykonać tzw. ground moves).

Julia.